7 juli - Calang

Ik heb een geweldige week achter de rug.

Afgelopen weekend heb ik met drie collega’s en iemand die voor Oxfam werkt, doorgebracht in Sabang. Dit is een pittoresk eiland dat zich niet ver van de kust van Banda Atjeh bevindt (zie foto). Het eiland is tevens het beginpunt van Indonesië. Sabang is, zeker onder de buitenlanders, een geliefde weekendbestemming. Ten eerste omdat het er met groene heuvels, fijn wit zand en emerald groen water adembenemend mooi is. Maar ook omdat het er in vele opzichten minder streng is: je kan er gewoon in je zwembroek of bikini het water in en je kan er op het strand lekker genieten van een koud biertje! Bovendien kan er prachtig gedoken worden.

Dinsdag ochtend ben ik vervolgens naar Calang gegaan, één van de vier veldkantoren van het IRC – ongeveer vijf uur rijden van het hoofdkantoor in Banda Atjeh. Calang en het kustgebied er omheen zijn heel zwaar getroffen door de Tsunami. Vele plaatsen zijn hier volledig, maar dan ook volledig, verwoest geweest. Het veldkantoor, oftewel de kampong, ligt aan het strand. De omgeving ziet er erg fraai uit. Mijn kamer staat maar zo’n 20 meter van het strand. Leuk, zou je denken, en dat is het ook, maar je moet wel even wennen aan het gedreun van de golven. De zonsondergangen zijn hier betoverend. Ik heb me in het veldkantoor aan iedereen voorgesteld en heb me gelijk aangesloten bij de drie jonge CDR teams. Ook hier ben ik hartelijk verwelkomd en de teams stonden te popelen om me hun voortgang in het veld te laten zien.

Woensdag was een bijzondere dag. In de ochtend ben ik met een van de drie CDR teams naar Blang Mon Lung gegaan, een klein dorpje ongeveer een uurtje rijden van Calang, richting Banda Atjeh. Daar zijn we, voor het aanleggen van een water systeem, de afstand wezen meten van een waterbron naar het dorp. Dit was de aanleiding voor een gezellige trek. Al hakkend en houwend zijn we langs een stroompje een kilometer de rimboe ingegaan (zie foto). Leuk detail: dit is het domein van de sumatraanse tijger! Maar jammer genoeg, of misschien juist gelukkig, hebben we er geen gezien. En het zou ook geen rimboe zijn als je er niet uitkwam met een aantal bloedzuigers aan je voeten. Het was in ieder geval een leuk avontuurtje; het is weer even iets anders dan een dag op het kantoor. Op de terugweg heb ik nog een aantal foto’s gemaakt van de verwoeste mangrovegebied (hieronder).

Om het een en ander in context te plaatsen wil ik de CDR strategie hier even kort samenvatten in een aantal stappen. Na een uitvoerige selectieprocedure worden de gekozen gemeenschappen in eerste instantie benaderd en geïnformeerd over het CDR programma. Mochten ze met het programma instemmen, dan wordt er een overeenkomst getekend. Hierna volgt een uitgebreid Community Participatory Assessment (CPA) waarin een aantal participatieve oefeningen uitgevoerd worden met de begunstigden. Het eindresultaat van dit proces is een actieplan. Op basis hiervan wordt er een zogeheten Community Development Board (CDB), een ontwikkelingsraad, gevormd dat verantwoordelijk is voor het schrijven van een projectvoorstel en vervolgens voor de hele projectcyclus. De gemeenschappen kunnen aanspraak maken op een subsidie tot 55.000,- USD (ongeveer 43,000,- EUR) om de verschillende projecten te realiseren. Een belangrijke voorwaarde is dat de gemeenschappen een aanzienlijke eigen bijdrage leveren aan de kosten. Hierdoor wordt er eigenaarschap gecreëerd, hetgeen essentieel is voor de duurzaamheid van het project.

Donderdag heb ik een andere CDR team vergezeld dat in het dorpje Padang Datar de CDB getraind heeft in het verwervingsproces. Padang Datar is een van de drie eerste dorpen waarvan het projectvoorstel deze week goedgekeurd is. In de avond zouden we aanwezig zijn bij het ondertekenen van het contract maar dat is helaas niet doorgegaan. Dat vond ik wel erg jammer. Vrijdag ben ik vervolgens met een CDR team naar het dorpje Kabong gegaan waar ze de lokale problemen geprioriteerd hebben en de CDB verkiezingen gehouden hebben (zie foto). Dat was erg boeiend.

Tot slot heb ik nog een Quick Impact Programma (QIPs) bekeken. Nogmaals, de QIPs zijn programma’s die als doel hebben om op korte termijn een stimulans te geven aan de lokale economie door het levensonderhoud van een groep mensen, of het hele dorp, te versterken. De begunstigden ontvangen een subsidie om bepaalde projecten uit te voeren. Het IRC heeft deze QIPs uitgevoerd met financiële steun van Stichting Vluchteling. In Sentosa heb ik met het hoofd van de associatie voor becak rijders gesproken. Een becak is een locale taxi bestaande uit een motorfiets met een zijspan waarin een aantal mensen vervoerd kunnen worden (zie foto). In totaal hebben 38 becak rijders een subsidie ontvangen in het subdistrict Krueng Sabee. Met de subsidie hebben de begunstigden een aanbetaling kunnen doen om een becak aan te schaffen. Van hun inkomsten gaat een deel naar de associatie, dat voor alle administratieve zaken zorgt en de schulden aflost bij de leverancier. Na twee jaar zullen ze hun schuld volledig afgelost hebben. Het hoofd van de associatie is erg tevreden met het programma; hij was er ook erg over te spreken. "Iedereen is blij om weer een inkomen te hebben en om weer te kunnen doen wat ze ook voor de Tsunami deden". Het belangrijkste vond hij de duurzaamheid van het programma, van dit soort initiatieven mochten er wel meer komen.

Dat was het voor deze log, ik laat het hierbij. Hieronder volgen nog een aantal foto’s. Zoals uit deze foto’s af te leiden valt, is het potentieel voor toerisme in Atjeh enorm... ware het niet voor de Sharia wetgeving.