21 juli - Einde oriëntatie

Ik ben deze week begonnen (of heb afgelopen week geëindigd) met een zeer ontspannen weekend. Het gasthuis in Meulaboh was volgeboekt met bezoekers van het hoofdkantoor in Banda Atjeh en dat maakte het erg gezellig. Lange wandelingen op het strand, genieten van kokosnootdrankjes en een leuk boek lezen waren aan de orde van de dag. Kortom: lekker ontspannen. Zoals ik afgelopen week schreef, kan je hier de meest heerlijke sappen verkrijgen. Mijn nieuwe favoriet is een mix van wortelsap en sinasappelsap. Het klinkt misschien een beetje raar maar het is echt lekker. Hetzelfde geldt trouwens voor rode bonen en maïs ijs! Apart, maar ik zou er dagelijks van kunnen eten! Ieder land heeft zo wel iets dat elders niet echt in de smaak valt. Voor Nederland zou dat bijvoorbeeld de haring zijn. Hier zijn het de doerians: ze smullen ervan (zie foto)! Ik probeer om, iedere keer dat het aangeboden wordt, er van te eten en ik begin de smaak een beetje te pakken te krijgen maar het heet ook niet voor niets de stinkvrucht! Bovendien begint het in je maag te fermenteren en je zou er zelfs aangeschoten van kunnen raken (interessant dat het zo populair is op een plaats waar er een algemeen alcoholverbod geld)!

Maandagochtend ben ik dus naar Suak Seumaseh, in het subdistrict Samatiga, gegaan om een focusgroepsdiscussie te houden met het dorpscomité, de Community Development Board (CDB). We zouden het gaan hebben over het CDR programma, hoe het proces is verlopen en wat we zouden kunnen doen om het te verbeteren. Voor mijn scriptieonderzoek heb ik eerder in Mozambique een aantal focusgroepsdiscussies gehouden. Officieel zouden er tussen de zes en 12 personen deel moeten nemen aan de discussie, allemaal experts op het te bespreken onderwerp. Je zou slechts een bemiddelende rol moeten spelen in de discussie door het aan te wakkeren; door de deelnemers te stimuleren om het een en ander met elkaar de bespreken totdat er een consensus bereikt wordt op een aantal thema’s. In Mozambique was het probleem dat de focusgroepsdiscussies snel uitgroeiden tot dorpsvergaderingen. In Suak Seumaseh heeft echter het omgekeerde zich voorgedaan; van de zeven leden van de CDB zijn er maar drie komen opdagen. Verder waren de beperkingen hetzelfde: taalproblemen, het feit dat ik één in plaats van twee helpers had (één om de discussie in stand te houden en een ander om voor mij te vertalen en aantekeningen te maken), het analytisch vermogen van de deelnemers en de vaardigheden van mijn tolk en natuurlijk ook van mezelf. Maar je blijft leren en je leert ook omgaan met de beperkingen. Er zijn hoe dan ook een aantal interessante uitspraken uit de discussie voortgekomen. Ik zal de hoofdpunten kort samenvatten.

De aanpak van het IRC, de duur van het CDR proces, de vereiste actieve participatie van de gemeenschap en het leveren van een eigen bijdrage zijn door Suak Seumaseh als problematisch ervaren. Zoals gebruikelijk is gedurende een noodhulpfase, voeren organisaties hun programma’s zelf uit. Het IRC heeft echter het voortouw genomen in het toepassen van een gemeenschapsgedreven benadering. Dit houdt in dat capaciteiten van gemeenschappen zodanig opgebouwd worden dat ze voor hun eigen ontwikkeling zorgen. Ze worden slechts begeleid bij het organiseren van hun kennis, het identificeren en prioriteren van hun problemen en het vinden van hun eigen oplossingen. Ze ontwikkelen en, met financiële steun van het IRC, voeren vervolgens hun eigen programma’s uit. Actieve participatie en sociale betrokkenheid als ook een eigen bijdragen in geld en/of natura zorgen hierbij voor eigenaarschap, een essentiële voorwaarde voor duurzaamheid. Omdat veel organisaties nog steeds zelf hun programma’s implementeren, vraagt het veel energie om gemeenschappen van deze aanpak te overtuigen. Ze moeten er namelijk ook zelf veel tijd in investeren! Het grappige is dat al deze beperkingen vervolgens ook worden genoemd als sterke punten van het CDR programma: “het heeft even geduurd maar nu zien we het nut van deze aanpak in; we doen alles zelf en het zorgt ervoor dat we, ook als het IRC er niet meer is, door kunnen gaan met projecten in ons dorp uit te voeren”.

De rest van de week ben ik op een aantal veldbezoeken geweest met verschillende CDR teams, met name naar Kuta Teunogh en Sereumpoh in het subdistrict Arongan Lambalek, om het een en ander te regelen om een bankrekening te openen voor de CDBs. Ook ben ik naar het dorpje Kuta Nibong gegaan om de laatste wijzigingen aan te brengen aan een projectvoorstel (zie foto – Kuta Nibong is tijdens het regenseizoen moeilijk bereikbaar). Verder heb ik een van de CDR teams geholpen met het herzien van een tweetal projectvoorstellen en heb ik met een ander team uitvoerig gesproken over de verschillende stappen in het CDR programma. Ik zal niet schrijven over de uitkomsten van dit gesprek omdat ik dezelfde discussie graag met nog een aantal andere teams zou willen voeren – ik zal er dus ongetwijfeld nog op terug komen. Maar een ding is alvast duidelijk: ze zouden graag meer tijd hebben! Tot slot is onze CDR adviseur eind deze week teruggekomen van vakantie. Dit betekent dat mijn oriëntatie afgelopen is en dat we maandag een concreet programma met duidelijke taken voor mij uit gaan werken. Hoewel mijn bezigheden deze week al iets meer inhoudelijk waren, sta ik te springen om met het echte werk te beginnen! Vandaag ben ik trouwens met de auto teruggekeerd naar Banda Atjeh, een lange maar mooie reis (zie onderste foto).

Dat was het weer voor deze week. Uiteraard volgen hieronder nog een aantal mooie foto’s.