Deze Week In Atjeh...

Ik bevind me in Atjeh, Indonesië, waar ik voor het Community Driven Regeneration (CDR) programma van het International Rescue Committee (IRC), een internationale vluchtelingenorganisatie, werk. Deze Blog is bedoeld om familie, vrienden, kennissen en andere geïnteresseerden – met name donoren van de Stichting Vluchteling, hoofdfinancier van het CDR programma – op de hoogte te houden van mijn werk, mijn ervaringen en mijn gedachten gedurende mijn verblijf in Atjeh.

vrijdag, augustus 18, 2006

18 augustus - Vissen naar succes verhalen


Ik ben deze week doorgegaan met het verzamelen van gegevens om een profiel te kunnen schetsen van de CDR projecten en van de leden van de Community Development Boards (CDBs), de ontwikkelingsraden. Afgelopen week heb ik me hier in Banda Atjeh en Meulaboh mee bezig gehouden en deze week in Teunom en Calang. De gegevens stromen langzaam maar zeker binnen. Van één van de veldkantoren is alles compleet, van twee andere missen er nog een paar gegevens en de laatste heeft nog aardig wat te doen! Dat het soms iets langer duurt om de gegevens te krijgen heeft te maken met het feit dat de teams de gevraagde gegevens nog niet eerder verzameld hebben en dus het veld in moeten om deze bijeen te rapen. Of ze hebben de gegevens al maar ze zijn incompleet of zo moeilijk terug te vinden dat het makkelijker is om ze gewoon opnieuw te verzamelen! Daarnaast ontbreekt er altijd nog wel wat aan de ingevulde formulieren en vaak moet het een en ander ook duidelijker uitgelegd worden: dan krijgen ze de formulieren weer terug, moeten ze nogmaals het veld in, enzovoort, enzovoort. Verder hebben een aantal teams het nog druk met het goed laten keuren van de CDB projectvoorstellen, hetgeen uiteraard voorrang heeft. Naar omstandigheden vind ik dat we in twee weken de tijd al best ver gekomen zijn. Volgende week wil ik dit af zien te krijgen en kan ik het hele proces opnieuw beginnen met een tweede set vragen!


Verder ben ik weer opzoek gegaan naar potentiële succes verhalen om over te schrijven. Het leek ons met name leuk om iets over vrouwen in de CDBs te vertellen. Zo heb ik afgelopen week, onder andere, een vrouwelijke CDB coördinator gesproken in Damai, in het sub-district Kuala Pesisir (Meulaboh veldkantoor). Tot zover is ze de enige vrouwelijke CDB coördinator die ik ben tegengekomen; ik denk ook niet dat we er nog een tweede zullen vinden. Deze week heb ik in Kareung Mutiara, in het sub-district Panga (Teunom veldkantoor), vervolgens gesproken met de CDB penningmeester, een functie dat hier traditioneel aan vrouwen toevertrouwd is. Ik wou haar spreken omdat ze ontzettend actief is in het dorp en in de praktijk ook als CDB coördinator functioneert. Beide vrouwen hebben zeer interessante verhalen. Zo zijn er nog een aantal vrouwen, en ook mannen, die ik zou willen spreken. Ik wil bijvoorbeeld nog spreken met een aantal CDBs waar vrouwen in de meerderheid zijn en een aantal waar ze juist iets minder goed vertegenwoordigd zijn. Hier kan een leuke case studie van gemaakt worden.


In Ie Itam, een klein dorpje net naast Kareung Mutiara heb ik nog een succes verhaal geïdentificeerd. Van de negen problemen die ze hebben geprioriteerd tijdens de Community Participatory Assessment Workshop (CPAW) worden er acht aangepakt in hun projectvoorstel. Dat er zoveel projecten uitgevoerd kunnen worden heeft veel te maken met de eigen contributie van het dorp; hun eigen contributie is namelijk aanzienlijk. In vergelijking met andere begunstigden zijn ze al aardig op weg met het implementeren van de projecten. Ze zijn erg gedreven en iedereen doet zijn deel. Het is echt hartverwarmend om te zien hoe een hele dorp samentrekt om projecten uit te voeren waar iedereen baat aan zal hebben. De CDB leden lieten hun voortgang met veel trots zien. Dit wordt vervolgd!









Woensdag avond werden we in Calang uitgenodigd door een associatie van vishandelaren, de laatste toevoeging aan het CDR programma, voor, wat anders, een vis barbecue! En donderdag was vervolgens de onafhankelijkheidsdag van Indonesië. Behalve een aantal toespraken, kleine parades op een plein, het hijsen van de vlag en een aantal spellen waren er weinig feestelijkheden in Calang. Van een afstand hebben nog gekeken hoe groepjes van vijf mannen langs een glibberige paal boven op elkaar klommen om lekkernij en presentjes te pakken te krijgen. Wij waren echter met iets heel anders bezig: vissen! Tot slot ben ik vrijdag terug gereden naar Banda Atjeh. Aangezien het opeens heftig is gaan regenen hebben we onderweg nog anderhalf uur in een file gezeten bij een gebrekkige brug.


Dat was het weer voor deze week! Tot ziens.